002.

Bardzo krótko zajęło nam poznanie się dostatecznie by spotykać się tak na serio. Bill nie mógł doczekać się kiedy cię pozna.  Cały czas marudził mi nad uchem, co ledwo już znosiłem.

Na pewno pamiętasz swoją reakcję na to, że chciałem przedstawić cię bratu. O mało nie dostałaś zawału, jednak w jakiś sposób ucieszyłaś się. To z mojej strony było przyznaniem się do czegoś nad czym pracowaliśmy w sumie cztery miesiące.  Nigdy u mnie nie byłaś, do tamtego czasu dlatego postanowiłem, że po ciebie przyjadę. W twoim mieszkaniu byliśmy kilkakrotnie. Było bardzo przytulne i świetnie się w nim czułem, co chyba zauważyłaś. Ubrałem ciemne dżinsy, białą koszulkę z krótkim rękawem i na to koszulę, czarną z kołnierzykiem. Był to dość ważny wieczór, dlatego też tak się ubrałem. Jednak kiedy cię zobaczyłem, w  różowej sukience do kolan z czarnym paskiem wokół talii, o mało nie wjechałem w latarnie przed twoim domem. Wyglądałaś świetnie i od tamtej pory ta sukienka jest moja ulubioną. Wsiadłaś do samochodu i pocałowałaś mój policzek. Uważałaś, że cztery miesiące to wciąż za krótko na coś poważnego, jednak ja chciałem już działać. Wiesz, że jestem niecierpliwą osobą. Zawróciłem przed twoim domem i pojechaliśmy do mnie. W progu Bill cię do siebie przytulił. Czasem był zbyt wylewny w uczuciach. Znał cię tylko z moich opowieści, a kiedy cię zobaczył, aż się zdziwił, że ja mogę mieć normalną dziewczynę. Właściwie to nie dziewczynę, a przyjaciółkę, jednak to miało się lada chwila zmienić. Zasiedliśmy do stołu i zaczęliśmy jeść  potrawy przygotowane przez Billa. Nie powiem, przyłożył się chłopak do gotowania. Szkoda, że nie jest tak na co dzień. Raz czegoś w ogóle nie doda, raz coś przypali. Czasem się zastanawiam, po kim on taką niezdarą jest.  Siedziałaś naprzeciwko mnie. Widziałem w twoich oczach, że byłaś lekko przejęta tym wszystkim. Jednak kiedy Bill poszedł do łazienki, wziąłem twoją dłoń i prosiłem byś tak się tym nie przejmowała, że to tylko zwykła kolacja. Wtedy też spytałem się, czy nie chciałabyś czegoś więcej, by było między nami.

- Spróbowałabym – odpowiedziałaś swoim anielskim głosem, a ja z radości wstałem od stołu i wpiłem się w twoje malinowe usta. Byłem najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Teraz już tylko z tobą chciałem być. Tylko i wyłącznie z tobą.  Dzięki tobie trochę zmądrzałem. Zacząłem spoglądać na świat już jako dorosły człowiek, nie jako gówniarz. To prorokowało czymś co odmieni mnie na cały życie. I to ty jesteś mi do tego życia potrzebna. Przez te cztery miesiące zrozumiałem, jak jest mi ciężko jak ciebie obok mnie nie ma.

Znaliśmy się niemal co do nitki. Wiem, że uwielbiasz piłkę nożną i jesteś kibicem Malagi. Klubu, w mieście którego się wychowałaś. Obiecałaś mi, że kiedyś tam pojedziemy i poznam te twoje „rejony” w których wychowują się tak piękne istoty jak ty.

Po kolacji, która była dla nas początkiem czegoś nowego, wznieśliśmy toast.

- Za nas – powiedziałem wtedy, a na twoje policzki wskoczył delikatny rumieniec. Chyba nie byłaś do czegoś takiego przyzwyczajona. Miałem to zmienić i chyba mi się to udało.

Jakiś czas później, wparowałaś do mojego domu i zaczęłaś krzyczeć po hiszpańsku. Dzięki twoim małym naukom zrozumiałem do dziesiąte słowo, a to wielki sukces.

- Możesz jaśniej? – spytałem, wyłączając telewizor. Rzuciłaś we mnie  gazetą, w której było moje zdjęcie z jakąś modelką, której imienia nawet nie zapamiętałem.

- Ja się pytam, możesz jaśniej? – stałaś nade mną zniecierpliwiona.

-Elena – zacząłem i wstałem z kanapy. Byłaś ode mnie o pół głowy niższa, ale nie przeszkadzało ci to. Zawsze lubiłaś wysokich facetów. – Jost mi kazał co jakiś czas robić wokół siebie jakiś szum. Wszyscy na świecie wiedzą jaki ze mnie typ faceta. Lubię dziewczyny, a raczej lubiłem. Teraz mam tylko ciebie. – chciałem dotknął twojej dłoni, jednak wyrwałaś ją.

- Wciąż nie rozumiem – powiedziałaś dobitnie, a ja tylko głośno westchnąłem.

- Co jakiś czas będę się pokazywał z jakimiś straszydłami, by wzbudzić jakieś plotki. Przez to wzrasta zainteresowanie zespołem. Nie chciałem ciebie  w to wciągać, bo wtedy media nie dałyby nam żyć. A tak to mamy wolną rękę – wyjaśniłem i widziałem, jak ta wersja bardziej do ciebie przemawia. Zrozumiałaś wszystko, chociaż lubiłem jak byłaś o mnie zazdrosna. Gadałaś wtedy po hiszpańsku jak najęta, jednak nie przeszkadzało mi to. Hiszpański w twoim wykonaniu coraz bardziej mi się podobał.

- Czyli zrobiłeś to dla dobra naszego i zespołu, tak? – upewniłaś się. Przytaknąłem, przytulając ciebie do siebie.

- Ale nie będzie żadnych buziaków, gadania czegoś romantycznego na ucho, a co gorsza nocnych schadzek z tymi… - znów się nakręciłaś i zaczęłaś mówić co drugie słowo po hiszpańsku. Zaśmiałem się i zaprzeczyłem. Obiecałem sobie i tobie, że nie będzie zdrad. Ja swojego dotrzymuję.

________

no i jest dwójka. Trochę późno, ale jest :)

Mi się osobiście podoba to opowiadanie.Czuję je sercem :)